వొదినా.. తప్పండీ… ప్లీజ్.. మొదటి భాగం

“స్నేహితులు” ఎక్కువైపోడంతో రెండో సారి కూడా నా టెంత్ క్లాస్ పరీక్ష తన్నేసింది.
మా అన్నయ్య “వాడిక్కడుంటే చదవడు. నా దగ్గిరకి పంపించెయ్యండి. నేను చదివిస్తాను” అని మా నాన్న తో చెప్పడం తో నేను నా బట్టలు సర్దుకుని మా అన్నయ్యగారి ఇంటికి బయల్దేరాను.
చూడూ నువ్వు అక్కడికి వెళుతున్నది చదువుకుందికి పెధవ్వేషాలు వెయ్యకుండా బాగా చదువుకో వొదినగారంటే తల్లి తో సమానం. పిచ్చి పిచ్చి వేషాలు మాని బుద్దిగా వుండు. ఈ సారి ఏమైనా తేడా వొచ్చిందో… జాగ్రత్త అని చెబుతూ నాన్న నన్ను బస్సెక్కించాడు.
అసలు ఇందులో నా పొరపాటు ఏమిటుందో మీరు చెప్పండి. గాలి పటాలు, బొంగరాలు, బిళ్ళా కర్ర, కబాడి, ఇలాంటి ఆటలు ఎన్నో వుండగా ఈ పెద్ద వాళ్ళు చదువు చదువు అని చంపుతారు. అన్నయ్య వాళ్ళ వూరు చేరేసరికి మధ్యాహ్నం రెండయింది.
వొచ్చావా రా అంటూ నన్ను లోపలికి తీసుకెళ్ళి.. ఇదిగో ఇదీ నీ గది. నీ సామానులు ఇందులో పెట్టుకో అని చెప్పి నేను ఆఫీసుకి వెలుతున్నాను. నీ పనులు రేపు చేద్దాం అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయాడ న్నయ్య.
మర్నాడు ఇంటికి దగ్గిరగా వున్న ఒక ట్యుటోరీల్ కాలేజీలో నన్ను జాయిన్ చేసాడు. కాలేజీ సాయంత్రం అయిదుకి అయిపోతుంది కాబట్టి అయిదునుంచీ

ఏడు వరకూ ట్యూషన్ ఏర్పాటు చేసాడు. అంటే పొద్దున్న తొమ్మిది నుంచీ రాత్రి ఏడుదాకా. నాకు ఏడుపొచ్చేసింది. అన్నయ్య రెవెన్యూ డిపార్ట్మెంట్ లో సర్వేయర్ గా పని చేస్తున్నాడు. పెద్ద వాళ్ళు చూసి కుదిర్చిన పెళ్ళి మా అన్నయ్యది. వొదిన చక్కగా వుంటుంది. మంచి వొంటి రంగు. గుండ్రటి ముఖం. తీర్చి దిద్దినట్టుండే కను ముక్కు తీరు. నల్లటి బారెడు పొడుగు జడ నడుస్తున్నప్పుడు ఎదుటి వాళ్ళని పిచ్చెక్కించే పెద్ద పెద్ద పిరుదులు. వీటన్నిటికీ తోడుగా ఇరవై ఆరేళ్ల ప్రాయం. పేరు మధు మతి. అన్నయ్య మధూ అని పిలుస్తాడు.
మా అన్నయ్య నన్ను ఇంట్లొకి తీసుకెలుతూనే చెప్పాడు వొదినతో. ఒక మూడేళ్ళ పాటు ఇక్కడే వుండి చదువుకుంటాదు. జాగర్తగా చూసుకో అని.
అలాగే నండీ అంటూ తలూపింది వొదిన.
అదిగో ఆ రోజునుంచీ ప్రారంభం అయ్యాయి నా కష్టాలు. చదవడం అంటే ఇష్టం లేని నాకు ఇలా నిర్బంధంగా చదివిస్తే ఎల్లాగండీ? నేను అక్కడికి వెళ్ళిన ఒక నెలా పదిహేను రోజుల తరవాత.
ఆ రోజు సాయంత్రం ఇంటికి రాగానే. (నేను అప్పటికి ఇంకా ట్యూషన్ కి వెల్ల లేదు) మధూ, కేంప్ కి వెళ్ళాలి. బట్టలు సద్దు అని వొదినతో చెప్పాడు అన్నయ్య.
అలాగే అంటూ పది నిముషాల్లో అన్నయ్య బట్టలూ షేవింగ్ కిట్, అన్నీ సర్దేసింది వొదిన.

బేగ్ పుచ్చుకుని బైటికి వెలుతూ ఒరేయ్, నేను తిరిగి రావడానికి ఒక నాలుగు రోజులు పడుతుంది. ఈ నాలుగు రోజులూ నువ్వు ట్యూషన్ కి వెళ్ళకు. మీ మాస్టారికి నేను చెబుతాను. వొదినకి సాయంగా ఇంట్లో వుండు. కాలేజీ మాత్రం మానద్దు అని చెప్పాడు అన్నయ్య.
అలాగే అన్నయ్యా అన్నాను నేను.
అన్నయ్య వూరికెళ్ళిన నాటి రాత్రి వొదినలో చిన్న మార్పు. (అది మార్పేనా?) నాకు కనపడింది. భుజం చుట్టూ తిప్పి పైట వేసుకునే వొదిన ఆ రోజు వొడ్డి స్తున్నప్పుడు పైట మామూలుగా వొదిలేసి, అవసరమైన దానికన్నా కొద్దిగా ముందుకి వొంగి వొడ్డిస్తూంది. పైట కొద్దిగా జారి జాకెట్టులోంచి తెల్లగా వెన్న ముద్దల్లాగా ఆవిడి పాల గిన్నెలు సగానికి పెగా కనపడుతూ. చూపు కింద కి తిప్పుకున్నాను. చీర లంగాతో సహా మోకాళ్ళ దాకా లేపి కుచ్చిళ్ళు బొడ్లో దోపి పచ్చగా బలంగా నున్నగా మెరుస్తున్న పిక్కలు దర్సనం ఇచ్చాయి. మామ్మూలు పరిస్తితిలోనైతే చీల మండ దాటి పైకి కనపడేది కాదు. త్వర త్వరగా భోజనం ముగించుకుని బైట పడ్డను పుస్తకం తీసాను. పుస్తకం లో అక్షరాలకి బదులు ఇందాక నా కళ్ళ పడ్డ వెన్న ముద్దలు కనపడుతున్నాయి. తప్పు, వొదిన ఏదో ధ్యాసలో పడి చూసుకుని వుండదు అనుకుంటూ లెస్సన్ చదవడం మొదలు పెట్టాను.
ఏమి చేస్తున్నావోయ్ అంటూ గదిలోకి అడుగు పెట్టింది వొదిన.
చదువుకుంటున్నానండీ అంటూ లేచి నిలబడబోయాను.

కూచో, కూచో అంటూ తను నా ఎదురుగా కూచుంది. ఏమయ్యా కొంచెం అలాగ వీధి చివరిదాకా వెళ్ళి వొద్దాం వొస్తావా. కొంచెం ఆయాసంగా వుంది కిల్లీ వేసుకోవాలి అంది వొదిన.
అలాగే పదండి అంటూ షర్ట్, పేంటూ వేసుకున్నాను.
ఇద్దరం నడుస్తున్నాం. వీధి చివరి కిల్లీ కొట్లో రెండు మిఠాయి కిల్లీలు కట్టించింది వొదిన. ఒకటి తనువేసుకుంటూ రెండొది నాకిచ్చింది వేసు కోవోయ్ అంటూ.
వేసుకున్నాను. తిరిగి వొస్తుండగా…. కాలికేదొ తన్నుకుని పడి పోయింది వొదిన. మోకాలు పట్టుకుని అబ్బా నొప్పి అంటూ బాధ పడుతొంది.
మెళ్ళిగా నన్ను పట్టుకుని నడవండి వొదినా అని చెప్పి నా భుజం ఆసరాగా ఇచ్చాను నేను.
నన్ను ఆనుకుని తన ఎత్తులు నాకు తగిలేలా నొక్కుతూ నడుస్తోంది వొదిన. ఇద్దరం ఇంటికి వొచ్చాము. వొదిన నేరుగా తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది.
అక్కడినుంచి పిలిచింది ఏమయ్యోయ్, నా మోకాలు పట్టేసింది కొంచెం ఈ ఆయింట్మెంట్ రాస్తావా అంటూ.
లోపలికి వెళ్ళాను. మూవ్ ఆయింట్మెంట్ పట్టుకుని మంచం మీద పడుకుని వుంది వొదిన. ఆయింట్మెంట్ వేల్లతో తీసాను. కాళ్లు జాపేసి చీర మొకాలిదాక పైకెత్తింది. మోకాలికి కొంచెం పైదాకా. దానితో ఆవిడి

తొడ భాగం కొద్దిగా కనపడ్డది. ఆయింట్మెంట్ మోకాలి చిప్ప దగ్గిర పట్టించాను. వేల్లతో నొక్కుతూ రాస్తున్నాను. అబ్బా ఏమి స్కిన్ వొదినది. నున్నగా పచ్చగా.
నా వేల్లతో నొక్కుతూంటే అమ్మా…. అబ్బా… అంటూంది వొదిన..
ఇంకా కొద్దిగా పైకి రాయి అంటూ చీర మరికొద్దిగా పైకి లేపింది వొదిన.
దానితో ఆవిడి తొడ సగం పైగా బైటపడిపోయింది. గుండ్రంగా వున్నది వొదిన తొడ. అలా ఆ కాలు జాపివుంచి రెండో కాలు మడిచింది. ఇప్పుడు లంగా కొద్దిగా లాగి పట్టుకున్నట్టయింది. ఆ ఖాళీ లోంచి తొడల పై భాగం దాకా అస్పస్టంగా కనపడుతోంది. తప్పు అనుకుంటూ కళ్ళు దించుకుని ఆయింట్మెంట్ రాస్తున్నాను.
కొద్దిసేపటి తరవాత, ఇంక చాల్లే నువ్వెళ్ళి పడుకో అన్నది వొదిన.
వొచ్చేసి నా గదిలో నేను పడుకున్నాను మర్నాడు కాలేజి మధ్యాహ్నం సెలవిచ్చేసారు. రెండు గంటలకల్లా ఇంటికి వొచ్చేసాను రావడం రావడం తిన్నగా నా గదిలోకి వెళ్ళి పుస్తకం తీసుకుని చదవడం ప్రారంభించాను. (లేక పోతే బుర్ర వొదిన గారి మీదకి పరిగెడుతోంది). సాయంత్రం నాలుగయింది.
ఏమయ్యా కూరలు లేవు తెచ్చుకుని వొద్దాం రాకూడదూ అంటూ వొదిన పిలిచింది.
నేను తెస్తాను ఇలా ఇవ్వండి వొదినా అన్నాను.

అలా కాదులే, నాక్కూడా బోరు కొడుతోంది పద ఇద్దరం కలిసి వెలదాం అంటూ సంచీ తీసుకుని బయల్దేరింది వొదిన.
వంకాయలు కొంటూ ఏమోయ్ వంకాయ మీద చౌడప్ప రాసిన పద్యం నీకు తెలుసా అని అది గారావిడ.
తెలీదండీ అన్నాను నేను.
నీలాంటి వాళ్ళు తప్పకుండా నేర్చుకోవాలి ఆ పద్యం అన్నారావిడ.
ఆవిడ ముఖంలో చిలిపి చిరు నవ్వు చెప్పడం మరిచాను వొదిన తెలుగు లిటరేచర్ తో ఎం ఏ చేసింది.
చౌడప్ప పద్యాలు ముతక పద్యాలు అని ఎవరో చెప్పారు నాకు.
ఏమి చేస్తారో చూద్దాం అని సరే చెప్పండి అన్నాను.
ఇంటి కెళ్ళాకా అడుగు చెప్తాను అన్నారావిడ.
కూరలు కొనడం అయింది. ఇంటికెళ్ళి ఆవిడ వంటింట్లోకి, నేను నా గది లోకీ వెళ్ళిపోయాం. రాత్రి భోజనాలయ్యాకా గుర్తు వచ్చింది పద్యం గురించి అడిగాను. చిన్న గొంతుతో చదివారావిడ.
పడతు కయినను వంకాయయు నడరు సమూలము మధుర మందుల లోగా తొడ మొదలు తొడిమ మొదలును కడు మధురము కుందవరపు కవి చౌడప్పా

అంటూ చదివి, చిలిపిగా నవ్వుతూ అర్ధ మయిందా ? అనడిగారు.
బుర్ర గిర్రున తిరిగినట్టయింది.
మా గదిలోకి రా అక్కడ మాటాడుకుందాం అంటూ బెడ్ రూం లోకి దారి తీసారు వొదిన.
ఇదెక్కడిదాకా వెలుతుందో అని అనుకుంటూ అదురుతున్న గుండెలతో ఆవిడ వెనకాల వాళ్ళ బెడ్ రూం లోకి నడిచాను.
మిగతా రెండో భాగం లో